بیکاری نه، کار هم نه، کار شایسته!

یکی از مهم ترین و البته چالش برانگیزترین شاخص های اقتصادی، نرخ بیکاری (نسبت جمعیت بیکار به جمعیت نیروی کار (شاغل و بیکار)) است. به همان اندازه که این شاخص پرارزش می تواند به همراه نرخ تورم نبض اقتصاد کشور را به تصویر بکشد، بسنده کردن به این میزان حداقلی اطلاعات از بازار کار و سهل انگاری در تفسیر تغییرات آن می تواند برای تصمیم گیری زیان آور باشد. به عنوان یک نمونه از واکنش کاربران به این شاخص کلیدی، در سال 1392 در پی چندین سال پیاپی رکود اقتصادی و تورم کمرشکن، کاهش چشم گیر نرخ بیکاری از 12٫1 درصد در سال 1391 به 10٫۴ درصد در سال 1392 برای تصمیم سازان باور کردنی نبود. این پدیده به چشم مدیران برنامه ریز شگفت انگیز آمد و در واکنش به آن، کیفیت طرح آمارگیری نیروی کار مرکز آمار ایران مورد تردید قرار گرفت. در حالی که طرح آمارگیری نیروی کار ایران از نظر روش شناسی و فن اجرا از پیچیده ترین و علمی ترین طرح های آمارگیری ملی ایران است.۱ آنچه به عقیده ی نگارنده نیاز به بررسی بیش تر داشت نحوه ی تفسیر آمار تولید شده از این طرح و به کارگیری شاخص های مکمل در کنار نرخ بیکاری است. واقعیت این است که نرخ بیکاری می تواند همزمان با رکود تورمی در اقتصاد پس از یک دوره افزایش، مجدداً کاهش یابد. عمدتاً به دو دلیل...